ЯЗМЫШ рубрикасы буенча яңалыклар
-
Хыянәтен кичермәдем...
... Ирем Себергә йөреп эшли башлады. Бер ай тегендә бу, бер ай безнең янда. Ярты еллап шулай йөргәч, таныш-белеш хатыннар арасында чыш-пыш китте. Имешминекен йөри диләр. Турысын гына берәү дә әйтми.
-
Пешмәгән кияү
Җәмгыяга гыйшык тотып йөрүчеләр аз булмады...
-
Татлы сөю ярасы
... Бер көнне якын дуска санаган хезмәттәшләре Миләүшәгә ирен хыянәттә гаепләп, төрле сүзләр җиткерделәр.
-
Чарасызлык
Саҗидә бар көчен җыеп урыныннан торды да, үз-үзен мәҗбүр итеп диярлек. көзге янына килде.
-
Никахыма каенанам да чакырулы иде...
Ирем үлгәндә миңа 38 яшь иде. Бик тиз, сәер генә кавышкан идек без.
-
ТАР КҮҢЕЛ КИРЕЛЕГЕ
- Бабай, нишләп син мәчеткә йөрмисең? - И, улым, – диде бабасы, – яшь чагыбызда безне дингә өйрәтүче булмады шул. Ярый ла сезне хәзер өйрәтәләр, ә безнең заманда андый нәрсә юк иде.
-
Рәхмәт, мәхәббәтем
Арага кунак кызы керде. Әлбәттә инде көнозын басуда чөгендер кәтмәнләгән авыл кызыннан ул бик күпкә аерыла иде...
-
Рәнҗемә, әни!
Еш кына авылдашлар, тирә-күршеләр, туганнар: “Хәлең нихәл?” – дип сорашалар. Ә Гөлгенәнең хәлен сүзләр белән генә аңлатып биреп булмый. Ул хәленнән килсә, йөрәген ярып бирер иде дә, анда күпме яра барын, ничә һәнҗәр кадалуын күрсәтер иде. Үз хәлен кеше үзенә генә аңлый шул.
-
Төрмәдә туган кыз
Рәмзиягә бу яман ат туганда ук тагылган. “Төрмәдә туган!”. Хәтта бер гаебе дә булмаса да, бик күп гарьләнә, әрни, үрсәләнә ул бу сүз өчен. Туганда ук бәхетсезлек пәрдәсенә уралуы өчен кемне гаепләргә дә белми.
-
Ярты гасыр көткән очрашу!
Әтиләре – бер, әниләре башка булып чыкты.
-
Тәүбәгә китергән юл
Тора-бара гына Гөләндәм Дамирның нидер яшерүен сизенә һәм сәбәпләрен сораша башлаган. Ә чынлыкта Дамир гаиләле булып чыккан, калага бары тик вакытлы эшкә генә килгән икән. Ир гаиләсен ташларга, кыз белән озак юанырга теләми. Гөләндәм белән дә юллары бик тиз аерыла. Якты истәлек булып бары уртак балалары гына кала.
-
«Бүтән әнием юк...»
(ЯЗМЫШ)
-
Әни хакымы, ир хакымы?
Фирганә яклары – туган җир түгел инде. Һавасы да ят, ризыгы да әллә нәрсә генә шунда. Бер тутырып итен, бәрәңгесен ашамагач, сөтен, катыгын эчмәгәч, авыл апаеның тамагы туя димени?!
-
«Күрәзәче аның аякларында кара таплар күрәм диде. Абыйда яманшеш, ул үләчәк»
Бәла башка яктан килде. Алмаз абыйның бер сеңлесе Әфганстанның Кабул шәһәреннән Уфага нефть университетына юллама белән укырга килгән Хәмидкә кияүгә чыкты.
-
“Апамның ирен үлеп яратам...”
Син нәрсә? Нинди бабай булсын ул? Аның бөтен мускуллары уйнап тора! Ул шундый дәртле, кочагына бөтереп алып, көчле күкрәгенә кысып, иреннәремнән суырып үпкәндә, һушымны җуя язам! Ул барыбер минеке булачак! Ападан аертып алам мин аны!