ЗӨФӘР ДӘҮЛӘТОВ: «Күңел ишегеңне бикләмә!»

Сагышым да, юанычым да син,

Син булганга яшим дөньяда.

Син булганга хисем чишмәләре

Әверелде ташкын-дәрьяга.

Чарасыздан хыяллана күңел,

Озатып куя көн дә өеңә.

Сыңар канат белән кагынамын,

Бусагаңа баскан көемә.

Синең уйлар йөзә миннән башка,

Син бәхетне күктән көтәсең.

Ул, булса да, жирдә генә була,

Белсәң иде минсез килмәсен.

Бикләмәче күңел ишегеңне,

Элеп куйма әле келәсен!

«Сөям!» диеп сиңа киләсем бар,

Йөрәгеңә барып керәсем.

Рәхмәт яусын өзгәләгән өчен,

Ике күзем карый мөлдерәп.

Син дип янсын иде моннан соң да

Ялкын камап алган бу йөрәк!