Вазыйх Фатыйхов: «Кышкы авыл»

Карлы-бәсле авыл. Малай-шалай,

Боз өстендә алка тибәләр.

Язылмаган дәфтәр битләредәй,

Агарынып ята түбәләр.

Морҗалардан чыккан ялкау төтен

Чорнала да елгыр буранга,

Мунчаларның тәмле исен төяп,

Ял итәргә кача урманга.

Яшел җәйне төргәк-төргәк итеп,

Элеп куйды икән кем анда? –

Кычытканнар, кипкән мәтрүшкәләр,

Калтырана салкын чоланда.

Язны чакырамы тәрәзәләр –

Чәчәк аткан бозлы пыяла.

Кабарынып, саклык белән генә

Томшык сузган бер кош оядан.

Ул күрсәгез иде сабыйларның

Ак келәмнән атлап барышын!

Чана җиккән җитез аргамаклар

Карга тими чаба узышып.

...Карап торсаң, бер әкият сыман

Кызык та соң авыл тормышы!