Саҗидә Сөләйманова: «Эзләреңне саклый һәр буразна»

Әткәй истәлегенә

Урман буе яшел аланлыкта

гөлләр үскән инде кай ара.

Күптәнме соң кулларымнан тотып

өйрәтүең печән чабарга?

«Өздереп чап, чалгың уйнап торсын,

такыр калсын покос арасы». –

Алдан киттең чыклы болын буйлап,

яшел сукмак салып барасың.

Очкынлатып, чалгы янаганда,

хәтерләдең яшьлек елларын.

Кылыч белән ерып үткәнсез сез

покосларга кайту юлларын.

Сүз озайтмый идең үз хакыңда,

әллә вакытың бик аз булдымы;

кара рамда рәсемең төшкән хәбәр

сөйләп бирде тормыш юлыңны.

Яшен кебек сукты һәрбер сүзе,

хәтеремдә мәңге калсын дип –

элек батрак булган,

аннан эшче.

Егермебишмеңче.

Большевик.

Сәнәкчеләр сине кыйнаганнар...

– Үләр диеп, дошман көтмәсен! –

Канлы күлмәгеңне байрак итеп,

колхоз кырларына киткәнсең.

Ак каеннар, әнә, хәйран калып,

шуны сөйли булыр җилләргә.

Эзләреңне саклый һәр буразна,

кырны иңләп, бодай тирбәлә...