Рифә Рахман: «Көнләү»

Көнлим сине, көнлим сөяркәңә,
Булганына, тиздән булырына.
Мин күргәнче нигә алар таба?
Сайлап ала сине кем урынына?
Көнлим сине, көнлим бар нәрсәгә,
Белгәненә, белми яшәгәнгә,
Көнли алырмын мин, эчә калсаң,
Үз күземнән аккан яшьләрдән дә.
Көнләрмен мин, сөртсәң аларны син,
Сайлап йомшак, ефәк кулъяулыклар, –
Шул яшьләрне, һай, кадерли диеп...
Көндәшләргә минем уяулык бар!