Нурмөхәммәт Хисамов: «Үзебезгә тигән мизгел»

Ай яктысы уйнар алсу йөзең

Былбыл моңы сеңгән гөлгә тиң.

Камышлы яр ышыгына сыенып,

Мөлдерәгән төнге күлгә тиң,

Керфекләрең күләгәсе төшеп,

Уйга талган серле күзләрең.

Язмышның бер юмарт бүләгедер

Бу карашлар, бу моң, бу ымнар.

Уй, гакыл да адашырлык хәтта

Төн карасы йоккан толымнар.

Ярсу ялкын, бетмәс сусау биргән

Миңа хазар, кыпчак бабамнар.

Кайнар канны, горур җанны биргән

Сиңа болгар – сармат – аланнар.

Күпме сулар аккан, җилләр искән,

Еллар кичкән, кичкән гасырлар,

Бер халыкта килеп кушылганчы,

Безнең хисләр, безнең гакыллар.

Бәхетсез, дип кем әйталыр безне –

Язмыш үзе бирде тезгенне.

Без табалдык чиксез мәңгелектән

Үзебезгә тигән мизгелне...