Нурмөхәммәт Хисамов: «Әйтелмәгән монолог»

Икәү бергә дөнья гизәргә

Алып чыктым сине – улымны,

Олы мәгънә, олы гамь белән

Бизәр өчен ерак юлымны.

Бар дөньяңны онытып, тәрәздән

Күзәтәсең поезд барганын,

Син белмисең гашыйк әтиең

Нинди уйлар белән янганын...

Синең белән үткән чагында,

Күзләренең түгеп зәңгәрен,

Юл буенда калган «апа» да

Үзе генә белә хәлләрен.

Аңа бәхет биралмаганга,

Күпме айлар менә ут йотам.

Йөрәгемә капкан ялкындай,

Ул артымнан калмый бер тотам.

Сакласа да чиксез сабырлык,

Тәрәзәдә күзе һәр көнне.

Мәхәббәттән миңа син – бүләк!

Мәхәббәт үк даулый бәхетеңне...

Юк, юк, күңлем синсез бәхетне

Үзе өчен бәхет диалмас.

Күзләреңнең гамьсез чагына

Бармыни соң җирдә тиң алмаш?!