Марсель Бакиров: «Нигә сыкрый күңел?»

Кешенең үлгәннән соң да  өч көнлек эше кала...

Олы яшьтәгеләр аңлар мине,

Гаепләсә – яшьләр гаепләр.

Чөнки сүзем – үлем белән бәйле,

Әманәтем калсын, дим, мәгәр.

Мин китәрмен. Тиздән туксан миңа.

Җир астыннан юл юк бер киткәч.

Мәшәкатем төшәр башкаларга,

Ыгы-зыгы тынар – эш беткәч.

Тына алмас бары җаным гына,

Җан-рух үлми, дию хак булса.

Гүрдә генә ял итәрмен диеп,

Әйтә идем дә бит гел, юкса.

Җаным әрнер яшәп туймаганга,

Эшем калганына бүленеп,

Эштә яну – яшәешем булды,

Яшәдем гел эшкә күмелеп.

Үлчәп булмый еллар саны белән,

Таулар сыман өелеп эш кала.

Ниятләрне тиздән әҗәл кисәр –

Шуңа сыкрый күңел, эч яна.

Мәгарәдә белем эстәп яткан

Әбүгалисина – гаян ир.

Безнең өчен китап-мирасханә –

Булды еллар буе шундый җир.

Чорлар күмгән тирән катламнарда

Энә белән кое казыдым.

Эзенә төштем ерак бабамнарның,

Чоңгылларда маяк кабыздым.

Тик сүтелми кала ахыргача

Үзем җыйган серләр йомгагы.

Без – фанатик могиканнар киткәч,

Тамчыдан күл ясар кем тагы?!

«После нас хоть потоп» түгел миңа –

Газиз халкым булсын гомерле!

Җәһилият мәңге капламасын

Нурлы аяз милли күгемне.