Луиза Янсуар: «О-ныт-мас-ка!»

1

Алар өчен телең дә юк синең,

Илең дә юк...

Сүндер төшләреңне!

Яшьлек хыялыдай

Беркатлырак

Булганга, ул бик тиз өшәндеме –

Безнең ирек?

Очсызгарак төшеп

Югалттымы үз кадерен, затын?

Алар өчен

Без олтырак кына,

Дәверләрдә солтан булган халкым.

2

Кемнең тәхетенә әверелер

Яңа җан йөгерткән кирмәннәрем?

Әйтерсең, мин, кендек каным тамып,

Дөньясына хәтта килмәгәнмен...

Бик борынгы кояш асларында

Күпне күргән

Һәм бик күпне белгән. –

Мин, әйтерсең, бетмәгәнмен янып,

Әйтерсең, баш калкытмаган көлдән.

Оныт, диләр,

Кайсы кышлауда син

Чыккан идең соңгы кабат кышлап.

Тик онытма:

Кемгә тез чүктең

Һәм

Ант китердең,

Кемнән алдың бөят.

Әйтерсең, без булмаган да җирдә.

Әйтерсең, без – тамактагы сөяк.

3

Яшем белән юып

Үбәм синең

Ташларыңны –

Хәрабәгә калган.

Дөньялыкның

Кай читенә барма,

Сөйләшәләр

Минем телдә һаман.

Кайсы гына

Туфрак

Сугарылсын,

Кубарылсын –

Минем тарих калка:

Тәңкәләре, әнә,

Сөңгеләре,

Каберлекләр

Еламсырап ята.

Әнә, бик борынгы

Тынлыгыннан

Күләгәләр

Күтәрелә иңрәп:

Мин – аларны,

Алар мине таный,

Һәрберсенә

Кушуч

Дога кирәк.

Сөт тәмен дә,

Сөю тәмен дә мин

Үз илемдә

Үз телемдә

Белдем.

Оныт, диләр,

Тик йөземә бәрә

Бик борынгы,

Ирек сөйгән

Җилем.

4

Оныт, диләр,

Кайсы җәйләүдә син

Чыккан идең соңгы кабат җәйләп.

Ул җәйләүдә атлар үрсәләнә,

Күз алартып, авызлыгын чәйнәп.

Кендек каным тамган тамырларны

Кубарам да,

Бер йодрыкка

Төйнәп,

Карап торам:

Ватанымны

Минем

Йота бара

Дәвасы юк

Үләт –

Б и т а р а ф л ы к

Ул очсызга төшә

Кемнәргәдер.

Ә кемгә –

Бик кыйммәт.