Лениза Вәлиева: «Сагышланма»

Искән җилләр туктап калыр, шау-шу тынар.

Күк, мин булып, күзләреңә тутырып багар.

Сагышланма, үтенеп сорыйм, елмай бары.

Янсын дөрләп бу җиһанның бар аһ-зары.

Пакь сөюем һәр яз җиргә кабат кайтыр,

Сирень булып, өй каршымда чәчәк атар.

Сагышланма, йөрәк парәм, тыңла бары.

Минем серле пышылдавым – тынлык шавы.

Ә кышларын кайтырмын мин, карга кунып,

Һәм эрермен, күзләреңнән синең үбеп.

Буран булып, әрнүләрең таратырмын...

Сагышланма, мәңге-мәңге яратырмын.