Флёра Гыйззәтуллина: «Еланнар оясында»

Сөмбелә – иҗат йолдызы,

Сөмбелә – хәтер, ваем.

Ул минем үгет үзәнем,

Ул минем туган аем.

Алтын йолдызлы алтын көз

Аемнан даулый корбан.

Алтынга ялкын уя да

Яфрагын коя урман.

Карурман томалый илнең

Аен да, кояшын да.

– Ирек! – дип каңгыра халкым

Еланнар арасында.

Бу оя – тарихи оя!

– Коллыкка яра юлын?

Илемне чаккан еланнар

Иңемдә толым-толым.

Мыж килә тирә-ягымда

Аклары-каралары.

Ничәсе инде, ничәсе

Куенымда балалады...

Килсәләр, хәлем белсәләр,

Дусларым, танышларым –

Бер генә тыңлатыр идем

Ысылдау тавышларын.

Һәм көйләр идем догамда

Ирекнең гомерлеген, –

Чагылып елаучыларның

Хәтерсез түгеллеген...