Фирүзә Җамалетдинова: «Иң зур сер – гомерем»

Һай, озак яшәлде бу җирдә,

Утларга төшелде... Пешелде...

Дөньяның мин тамчы белмәгән

Нихәтле серләре чишелде.

Чишелми калганы – бер галәм,

Тагы да бер гомер җитмәслек.

Аһ, булсын иде лә бу яшәү

Тормышның гайрәте чикмәслек.

Яшьлегем мәңге тез чүкмәслек,

Картлыкка камзуллар текмәслек,

Буш орлык чәчмәслек бу җирдә

Заты юк иген дә икмәслек.

...Мин күрдем кояшның кызарып

Пешүен, үзеннән качуын.

Тын гына сер түгеп тәрәзгә,

Айның төн пәрдәсен ачуын.

Мин күрдем үзенә сыешмый

Йөгергән утлы җил тынуын.

Мин күрдем, өшегәч, үзәктән

Ялкынның дерелдәп торуын.

Яз көттем үземә килер, дип,

Яз саен бар җиһан яшәрде.

Мин көткән үткәнгә әйләнде.

Дөньяда, һай, озак яшәлде...

Давыл да бер тына икән шул,

Утлар да бер сүнә икән ул.

Өметләр ягына талпынып,

Тик күңел җилкенә икән ул.

Югалткан – тапканнан кадерле,

Һич болай булмас дип йөр-йөр дә

Тукталып кал, имеш... Ә баксаң,

Шундый әз яшәлгән бу җирдә!

Утларда, суларда чыныккан

Мәңге яшь сулыкмас күңел шул.

Иң зур сер – гомерем... Тик никтер

Яшәгән кебек тә түгел шул.