Фирдәвес Зариф: «Тәүбә капкалары ябылганда...»

Тәүбә капкалары ябылганда

Кабул булмый, диләр, теләкләр;

Иман гына булыр таянырга –

Ярдәм итмәс һичбер терәкләр.

Тәүбә капкалары ябылганда,

Үкенечтән аһ-зар агылыр:

«Үтте гомер нигә догасыз?» – дип,

Күңел үткән көнне сагыныр.

Кабул булмас кылган игелекләр,

Һәркем савап эзләп тилмерер;

Онытылыр байлык, дәрәҗәләр,

Җан тынычлык тапмый илерер.

Тәүбә капкалары ябылганда,

Вакытка бу дөнья тар булыр:

Чиксезлектән килгән кире кайтыр –

Яралтучыга ул тартылыр.

Дулкын ярга какмас, кош сайрамас –

Тынлык кына чыңлар һавада;

Галәм туктап калыр, һәлакәткә

Тик санаулы мизгел калганда.

Тәүбә капкалары ябылганда,

Фәрештәләр булыр сәҗдәдә.

Ялварырлар Хакка: «Тулы иман

Бирче, – диеп, – һәрбер бәндәңә!»