Фәүзия Солтан: «Әткәй керә төшемә»

Әткәй бик еш керә төшләремә,

Ир уртасы – матур чаклары.

Ак оекбаш, яшел эшләпәдән,

Нык адымнар белән атлавы.

Су китерәм аңа чишмәдән мин –

Ишек ачып көтеп тора ул.

Сөртенмә, дип, паласларны рәтли,

Өйгә дәшеп, тамак кыра ул.

Рәхәт чаклар, табын тулы муллык –

Уянгач та аны сагынам...

Күзем йомып китәр идем тагын

Шушы йортка – әткәм янына.

Бүген тагын әткәй төшләремдә

Сөя мине, кысып куенына.

«Авырлыкка, кызым, бирешмә, – ди, –

Бәхетле бул барыр юлыңда».

Уянам да, әткәй юк янымда,

Китеп барган безнең арадан.

Төшләремә кереп кисәтә ул

Авырлыктан, хәсрәт, бәладән.

«Әнкәң белән бергә чәй эчтек, – ди,–

Тамагым тук, ризыгыбыз – мул».

Юрап куям: алар разый, димәк,

Догаларым булгандыр кабул.