Алисә ЗАРИПОВА: «Сөю фасыллары»

Ел саен күңелгә берничә яз килә,
Елмаеп, моңаеп, яндыра-көйдерә.
Елдагыча йөрәк сөюдән исерә,
Көзләрдә янәдән җөйләрен тектерә.
Ел саен күңелгә берничә кыш килә,
Карларны сихерләп, зур таулар өйдерә,
Йөрәкне бәллүрдәй боз белән төрдерә,
Күңелне мамыктай йокыга күндерә.
Ел килә, ел китә, ә күңел гел көтә,
Йөрәген киң ачып, җилләрне дә кертә,
Ялкынлы йөрәкне тыялмый ничек тә.
Яшәргә тели ул сөеп тә, көеп тә!