Рүзәл Мөхәммәтша: «Күп ертылды йөрәк...»

Күп ертылды йөрәк –

Саклап кына

Туздырырга, юкса, теләдем.

Җөе ничә купкан яраларны

Энә күзләп кабат тегәмен.

Чукыныплар китсен шәхес, иҗат,

Уймак чокырына сыйган дан! –

Мондый чакта куеныңа сеңеп

Җуеласы килә дөньядан.

Һәр яңа көн – яңа сугыш кыры,

Яңа көрәш.

Азмы көрәштем?!

Хәзер аңлыйм: гомер буе булган

Тик җил тегермәне –

Көндәшем.

Үз галәмен корып,

Нигездән үк

Ялгышуын күргәч, соң гына,

Гаҗәпмени – үгез егар егет

Кузый кадәр кызга сыгына.

Мондый чакта кәеф – челпәрәмә,

Күңел – китек, хәлләр – чамалы.

Кул тидерсәң, авыртуым кимер,

Тының өрсәң, җаным ямалыр.

Кашларымны сыйпа,

Үп чигәмнән.

Язылмаган күпме җыр тулы

Йөрәгемдә – ертык...

Әмма беләм:

Тибәр чакта әле ертылыр!

Без батырып тегәрмен яңадан,

Җәрәхәте ятсын кырык буй, –

Мине берни куркытмый...

Син барда

Икеләтә берни куркытмый!