Ркаил Зәйдулла: «Фәрештә»

Күгем минем тоташ болыт иде,

Томаланган иде күңелем.

Син килдең дә күтәрелде пәрдә,

Ләйсән яңгыр булып түгелдең.

Һәм сафланды һава. Кояш чыкты.

Күрдем шунда – дөнья киң икән! –

Су буенда тал-тирәккә кадәр

Сәҗдә кылыр өчен иелгән.

Мин таныдым сине – син Фәрештә!

Юл күрсәтеп мине чакырдың.

Учларыма кояш суздың юмарт,

Һәм сугарды җанны яңгырың.

Кочакларга теләп бу җиһанны –

Кочак җитәлмәслек олы ул! –

Кеше булам диеп юлга чыктым...

Тик һай авыр кеше булуы.

Каршыладың канатыңны җәеп,

Мәрхәмәтле, газиз Фәрештә...

Җитәклә син сикәлтәле юлда,

Юнәлгәндә хәтта гарешкә.

Оялт, юат, өндә якты көнгә –

Килдең миңа артык соңарып...

Нурларыңда эреп юкка чыгыйм,

Мин – гади бер шагыйрь сыңары.

"Казан утлары"