Нурлан Ганиев: «Киткәннәрнең кадерләре арта»

...Узып барасыңмы инде, елым,

Өмет баглап көтеп алганым.

Могҗизалар янә булмый калды,

Күңел – сабый. Тагын алдандым.

Уңышлар да булды, ялгышлар да,

Югалтулар күбрәк шул әле.

Ел да түгел, бу йөрәкне көн дә

Юатулар кирәк шул әле.

Узып барасыңмы? Йә, хуш инде,

Тарих битләрендә – урының.

Хушлашулар якынлашкан саен,

Һич табалмыйм очын уемның.

Күрешүләр булды, аерылу,

Тешне кысып түзгән көннәр дә.

Уңыш-шатлыклардан баш әйләнеп,

Биеп чыккан якты төннәр дә.

 Барысы да булды. Өлешеңнән

Калдырмадың, рәхмәт, и елым.

Ни дип җавап бирим? Разыймын мин.

Ачуланып китмә. Бир кулың!

 Синең белән күпме дустым китә,

Бергә чаклар китә мәңгегә...

Инде менә син дә хушлашасың –

Калам кебек җирдә мин генә.

...Узып барасыңмы инде, елым,

Күпме өмет баглап көткәнем?!

Киткәннәрнең кадерләре арта,

Синеке дә артыр, көт, яме...

"Казан утлары"