Факил Сафин: «Үзгәртәсем килде...»

...Кроме детства и сказать-то не о чём.

 Роберт Рождественский

Диңгез эзләп киттем – чишмәм калды,

Таулар эзләп киттем үзәннән.

Кайттым – мине чишмәм танымады,

Үзәннәрдә кипкән үләннәр.

Үзгәртәсем килде бу дөньяны,

Язмыш белән чыктым алышка.

Биек күкләр, чиксез ерагаеп,

Әйләнгәннәр зәңгәр сагышка.

Йөрәгемдә чишмә челтерәве,

Үзәннәрдә – уйнак колыннар.

Малай чагым тезен канаткан да

Еламсырап кайта болыннан.

Йөрер юлда ташлар калкып чыга.

Абындыра тигез барганда.

Баш очымда керәшәләр оча, –

Абынырга ташлар юк анда.

Диңгезләрнең тозлы суын эчтем.

Кырысланып ярга бәрделәр.

Тау төренгән чалма-болытларга

Менгән саен юлны бүлделәр.

Үзгәрдемме? Белмим... Кайтып киләм.

Җил бәйләнә уйчан камышка.

Җанда уйный сагыш дулкыннары –

Ни әйтәсең иләс язмышка?

Күңел-җанны сукыр тоя алмас:

Галәм күзе бага – сыныйдыр.

Офыкларым кире чигенәләр,

Айга карап хәтер елыйдыр...

Үзгәртәсе килде яшәү төсен,

Күз яшемне мин дә тыялмам –

Малай чагым карап тора сүзсез,

Кулларында алсу багалма...