Фәйрүзә Мөслимова: «Җырчы кызга»

Һай, гүзәлсең! Кыйгач кашлар!
Чәчәк кебек иреннәр...
Калфакка япкан яулыгың 
Сарылып төшкән иңеңнән.

Ефәк яулык – челтәр-челтәр, 
Калфагың – энҗе-мәрҗән. 
Сылулыгыңа сокланып
Язып тордым телемнән.

Гүзәллегеңне үзең дә
Яшисең кебек белеп.
Җыр башладың. Калырсыңмы 

Күңел түренә кереп?
Ә җырың бит... ә җырың бит – 
«Тәфтиләү» иде, сеңел!
Тик нигә соң ул сагышны 

Кичерәсең бик җиңел?
«Очты дөнья читлегеннән 
Күңелем кошы», – диясең.
Моңлы җыр сузасың юкса,

Үзең балкып көләсең.
«Аерылабыз», – дип җырлыйсың, 
Елмаясың ник кенә?
Үз-үзеңә соклануны
Яшерче чүт-чүт кенә.

«Очты дөнья читлегеннән...»

Бигрәк авыр күңелгә. 

Чәлпәрәмә килде җаным. 

Елмаясың син нигә? 

Елмаясың син нигә?