Синең мәхәббәтең коткарды

 – Анализлар бер дә сөенерлек түгел. Авыру чигенергә уйламый, – диде табиб миңа карамыйча гына. Аптыраган кеше кебек, иңсәләрен сикертеп алды – моңа үзен гаепле хис иткән кебек. 

 Эчтә нидер өзелгән кебек булды. Йөрәк тибеше бөтен кабинетка ишетелә төсле. Мине нидер буып алгандай итте, сулкылдап чигә авырта башлады. Хәзер менә тыным бетәр кебек. Бу хәл курку дип атала. Гомеремдә беренче тапкыр чын-чынлап курыктым. Үлем каршыма килеп басты. Шуннан курыктым. 

Зур компаниядә уңышлы карьера, машинам, зур фатирым бар иде. Һәрвакыт спорт белән шөгыльләндем, дөрес тукландым. Көннәрдән бер көнне кан басымым төшеп интектерә башлады, алҗу барлыкка килде, төннәрен шабыр тиргә батып уянам. Эшлекле сөйләшүләр алып барганда һушымны җуеп елылгач, эшнең уеннан узганын танырга туры килде. Гомерем буе диярлек аяк атламаган сырхауханәгә киттем. Табиблар тикшерә башлады, әмма беркем дә төгәл генә аңлатырга ашыкмады. Әмма ул көн дә килеп җитте. Миңа лейкоз диагнозы куйдылар. Ышанмадым. Тикшерелергә башкалага киттем. Бу юлы арка миеннән пункция алдылар. Алар да шул ук диагнозны куйды. Кешенең холкы нинди генә көчле булмасын, мондый хәбәрне кабул итү бик авыр икән. Бу диагноз үлем печате сукмый әле, озак яшәячәксез, дисәләр дә, курыктым. Әйе, өмет шайтанда да була, диләр. Минем дә бар иде ул. 

Беренче тапкыр «химия» алган көнне, авыртынудан бүре кебек уларга җитештем... Аннан соң температура, авырту бөтен тән буенча таралды. Әле салкын дулкын бәрде, әле кайнар... Башымны күтәрергә дә хәлем юк иде.
 Тоташ авыртудан торган көннәр башланды. Чәчләрем коелып, пеләшкә калдым, 25 килограммга ябыктым. Ләкин иң авыры – бүлмәдәшләрнең сызлануын, өметсез күзләрен күрү иде. Авыруны җиңеп, тереләчәгемә көннән-көн ышанычым югала барды. Төшенкелеккә бирелдем. Ә иң куркынычы – ялгызлык. Башка шәһәрдә яшәүче әти-әнигә мин бер генә бала. Аларны борчымас өчен, барысын әйтеп тә бетермәдем. Хастаханә юлын таптарга да рөхсәт бирмәдем. Авырый башлаган вакытта хезмәттәшләрем бик еш килеп йөриләр иде. Әкренләп алар да килүдән туктады. Мин көрәшкән чир дә алар өчен абстракт төшенчә иде шул... Онкология хастаханәсе дә куркыныч урын. Юк, аларны гаепләмәдем, әмма үземне бик ялгыз тойдым. Берничә айга сузылган көрәштә бирешә башлавымны тойдым. Ә ни өчен яшәргә дигән уйлар да килде башыма...

...Авыр сулап куйдым. Үземне кулга алырга тырышып: 
– Минем белән нәрсә булачак инде хәзер? – дип, дәвалаучы табибка карадым. 
Табиб анализларыма бик озак карап торганнан соң: 
– Сезнең организм процедуралардан соң бик нык көчсезләнде. Бераз хәл җыйгач, кабат химия курсын башлыйбыз...
Көлемсерәп куйдым. Дәвалауның яхшы нәтиҗәләр бирәсенә ышанмый башлаган идем инде. Табиб кабинетыннан чыктым да, коридордагы кушеткага утырдым. Күрәсең, бу тормышка нәтиҗә чыгарырга вакыт җитте. Ә мин әле яшәргә дә өлгермәдем кебек, җылы хатирәләрем дә юк. Хәтта чын-чынлап ярата да алмый калдым. Үзем өчен көтелмәгән бу ачыш, шок хәленә китерде, хәтта үлем турында оныттым. Моңа кадәр яшәгән тормышымның мәгънәсе булмаганын аңладым. Бу якты дөньяда 36 ел яшәдем, соңгы ун елында бары карьера турында уйладым. Көн-төн эш, акча дип чаптым. Ул миңа дуслардан, кызлардан, туачак балаларымнан да кадерлерәк булган икән. Хәзер менә ялгызым басып калдым. Кирәк булганмы соң бу кадәр тырышып яшәү, чабу? Бәлки, башкача яшәгән булсам, ничек тә кәефемне күтәререр өчен бар кайгысын онытып елмайган, миңа көч бирергә тырышкан хатыным янәшәмдә булыр иде. Аның белән сөйләшеп сүзләребез бетмәс иде. Бергә яшәүнең соңгы минутларына җитүен аңлаган ике җан сөйләшүдән туймас иде. Кабат балаларыбызның уңышларын сөйләп сөенер идек, аларга васыятьләремне әйтеп калдырыр идем. Кызганыч, мин ялгызым... Палатага таба атлый башлаган идем, кисәк кенә күз алларым караңгыланып, чайкалып киттем, егылмас өчен стенага терәлдем.

ДӘВАМЫ: "Сөембикә"