Хезмәт хакын кайнанама бирергә тиешме без, юкмы?

Без гаиләбез белән авылда, иремнең әти-әнисе белән бергә яшибез. Ике бала үстерәбез. Мин күптән түгел декрет ялыннан чыктым, эшли башладым. Бөтен проблемалар да мин эшкә чыккач башланды. 
Кайнанам әле пенсиядә түгел, үзе дә эшләп йөри. Бала белән өйдә утырганда йорттагы барлык эшләрне дә эшләп торырга тырыштым: өйне чиста тоттым, алар кайткан җиргә ашарга пешердем. Авырсынып башкармадым боларны: минем урында һәркем шулай эшләр иде. Балалар көйсезләнеп торып, кайсы көнне өлгермәсәм дә сүз әйтүче булмады – гадәти хәл дип кабул иттеләр. Дус кызларымның кайнана-кайнаталары белән ничек интегүен күреп, шөкер, без әйбәт яшибез, дип гел куана идем. 
Мин эшкә чыгып, беренче хезмәт хакымны алыр вакыт җиткәндә, кайнанам гел: «Элек без акчаны кайнана кулына кайтарып бирә идек», – дип сөйли башлады. Башта моңа әллә ни игътибар итмәдем. Болай, ул чакларны искә төшереп кенә сөйли дип торам. Аннан ирем үзебез генә калганда шул хакта сүз кузгатты: «Әни хезмәт хакларыгызны миңа бирә торган булыгыз. Йортта акча бер кулда булырга тиеш», – дип әйтә. Нишлибез?» – ди.  «Син моны миннән чынлап торып сорыйсыңмы, әллә шаяртасыңмы?» – дим аптырап. Чынлап булып чыкты. 
Миннән таләп  итеп сорый алмаса да, иремә ул бу хакта көн саен әйтә башлады бугай. Аның ике ут арасында калуын күреп тордым. Акчаны бөтенләе белән әнисенә кайтарып бирүгә ул, әлбәттә, риза түгел, шул ук вакытта әнисен үпкәләтәсе дә килми. Бөтенләй кәефе төшеп йөрүен күреп: «Әйдә соң, ул теләгәнчә эшләп карыйк, бирик», – дип үзем әйттем. Дөресрәге, иремне кызгандым. 
Ярый, хезмәт хакларыбызны кайтарып бирдек. Карталардан алып, үзебезгә бер тиен калдырмыйча... Моңарчы да гел үзебез өчен генә тотмадык, алар хисабына гына яшәп ятмадык без. Зур чыгымнар булса, хәлдән килгәнчә кушылдык, ашау-эчүдә дә гел аларга гына  салынмадык. Әле бит соңгы елларда ирем гел үзе генә эшләде, мин балалар белән утырдым. 
Акчаны кайтарып биргән атнаны ук садикта балаларның туган көннәренә бүләккә дип акча җыйдылар. Үземдә юк бит инде хәзер акча, әнидән сорыйм. Шуңа-шуңа кирәк дип аңлатам. Бирмәде! «Туган көннәренә бүләк болай да үзебез алабыз. Тагын нәрсәгә ул?» – ди.  «Соң бөтенесен туган көннәрендә котлаганда безнекеләр дә көтәр бит. Котламагач, нәүмиз булырлар», – дим. Ишетергә дә теләмәде! «Менә әйттем бит, сез акча тота белмисез!» – дип дулап ук китте. Сүз зурга китәр дип тизрәк туктадым.  Балаларны бүләксез дә калдыра алмыйм бит – акчаны ападан сорап алдым. 
Ярый, монысы узды, оныттык.
 

Алия (исемемне үзгәртеп язам)

ДӘВАМЫ: "Сөембикә"