Бәяне вакыт бирә

– Телисеңме, мин сиңа ничек бер ай эчендә хатын-кызның башын бутарга мөмкин булуы турында сөйлим? 
Минем каршыда утырган иллеләрне узган ир шулай дип куйды. Хатын-кызның башын әйләндерү әллә ни кыен эш түгел дигән уй йөземә чыкты бугай, ул:
– Бу – нәрсәнең начар, нәрсәнең яхшы икәнлеген әйтеп булмый торган очракларның берсе. Бер хәдис тә бар бит әле: «Сез яхшы дип уйлаган нәрсә, ул, чынлыкта, сезгә хәерле түгелдер. Сез начар дигән нәрсә, ул сезгә хәерлеседер». Шулайрак бугай. Сөйлимме?  
Мин, әлбәттә, тыңларга әзер идем. Һәм ул сөйләгәннәрне дә бер үзгәртүсез җиткерергә булдым. Исемнәрне генә алмаштырдым.
– Кыскасы, минем сеңелем бар.  Сеңелем дип, ике туган инде, двоюродная. Бу – туксанынчы еллар, аңа унтугыз яшь ул вакытта. Бик чибәр, бик уңган кыз иде яшьтән, көнендә дүрт чиләк җиләкне эһ тә итмичә җыя. Шуннан аңла уңганлыгын.  Алып килдем мин моны үзем эшләгән заводка, агрегатныйга урнаштырдым.  Кызлар эшли торган урын түгел инде, мин әйтәм, бераз шәһәргә ияләнгәч, үзең карарсың аннары. Сеңелкәшнең Илфар исемле егете бар иде, ике елдан артык йөргән иделәр инде. Ул да килде шәһәргә. Боларның инде хәлләр өйләнешүгә таба бара. 
Илгизәр исемле елан кебек үткен иптәшем бар иде эштә. Бергә цехта эшли идек. Карате белән шөгыльләнә бу. Көндез заводта, кичләрен бер ресторанда вышибала булып эшли. Яңа заман җилләре исә башлаган вакытлар иде, моның борыны җил уңаен бик тиз сизеп алды.
Шунан шул, бер көнне завод эчендә каядыр барабыз. Күрәм: сеңелкәш бер кыз белән цехка кереп бара. Илгизәр бер генә карады:
– Кечерәге минем хатын булачак! – диде.
– Окстись, Илгизәр, – минәйтәм. – Минем сеңелкәш ул. Аның инде туй күлмәкләре, балдаклары алынган.
– Миңа плевать, – ди бу. – Минем хатын булачак и точка!
Мин моны шаяру дип уйладым әле башта. Ну, малай, китте бит шул көннән соң прессинг! Андыйны гомеремдә күргәнем юк иде. Сеңелкәшнең эштән киткәнен генә көтеп тора, яхшы машинада килеп төшә, минсиңайтим. Көн дә бер букет. Үзенең карарлык җире дә юк. Ир-ат буларак шулай әйтәм әле мин моны, ә кыз-хатынга бөтенләй котсыз күренә инде ул. Ә сеңелкәш белән кечкенәдән бергә үстек без, садиктан бирле бергә тагылып йөрдек. Бик якын дуслар, кыскасы. Бер-беребездән серләр юк. Чибәрлеген әйткән идем инде, Абдуловның хатынына охшаган.
– Шамил, нишлим соң хәзер? – ди бу. – Миңа аяк та атлатмый бит ул. Икенче сменадан чыкканда, Илфар бармаса, каршы килеп ала башлады бит. 
– Ничек инде ул алай, – дип сүз кыстырам тыныч кына тыңлап утырган җиремнән. – Егете иманын укытмадымы?
– Какуй! – ди әңгәмәдәшем. – Карате белән шөгыльләнә! Илфардан ике тапкыр буйчанрак, бөтереп кенә ала бит ул! Шәһәр тулы бандит дуслары. Аны түгел, мине дә, бергә эшләгән күптәнге дуслар булсак та, бар дип тә белми. 
Шуннан нишләргә? Мин сеңелкәшне саклап йөри башладым хәзер. Ул абыйсы янына күчте, тулай торакта тормаска булды. Кая саклап бетерәсең инде? Минем дә эш сменалы. Бер атна-ун көн үткәч, сеңелкәш елап килмәсенме?
– Булмый, Шамил, чыга алмыйм мин хәзер Илфарга, нишлим? – ди бу.

Лилия ФӘТТАХОВА

ДӘВАМЫ: "Сөембикә"