Лилия Садриева: «Авыл юлы»

Еракларга киткән авыл юлы,

Уйчанланып ята гомер буе.

Теләсә дә, ләкин авылдашлар

Укый алмаслардыр аның уен.

Кайтып килеш туган авылыма,

Авылыма бит юлым тоташа.

Һәр атламы аның – сер дөньясы,

Сагышланып калам очрашсам.

Бу юлдан, дим, күпме юлчы үткән,

Төенчекләр төрле булгандыр.

Кайсысына шатлык-сөенечләр,

Кайберсенә хәсрәт тулгандыр.

Авыл юлы һәркемгә дә уртак:

Алып кайта, кабат озата.

Күпләрнең ул мәңге җуелмаслык

Иске яраларын кузгата.

Бабамнар да киткән шушы юлдан,

Гомерлеккә, мәңге кайтмаска.

Сыкрап озаткандыр авыл юлы

Балаларын теләп югалтмаска.

Әнкәләрен ташлап киткәннәр дә,

Балаларын ятим иткәннәр дә,

Авыл юлы аша үткәннәр,

Шулар аны уйчан иткәннәр.

Бу юл яшьлегемә алып кайта,

Балачагым белән очраштыра.

И яшьлекнең садә мизгелләре –

Уйларымны юллар тоташтыра.

Озаткан да, каршы алган да – ул,

Рәхмәт сиңа, рәхмәт, изге юл!