Халисә Мөдәррисова: «Көз керә...»

Усакларның мәрмәр муеннан

Яңгырмы ул, яшьме йөгерә?

Чаукалыктан умырзая исен,

Яшәү исен алып яз керә.

Мәңгегәме килә дәртле җәйләр,

Дөнья, синнән яшәү өркелә!

Ә мин куам сине, йә син мине,

Биреләбез сөю иркенә.

Болын түрләрендә соңгы нурлар

Курпы өсләренә җан өрә,

Җил качышлы уйный яфрак белән,

Бер кычкырып елый, бер көлә.

Гомер басуымның уңышлары

Амбарларда инде, кибәндә,

Камылларым өстә, ә асылы –

Тамырларда, аста – тирәндә!..

Син – хәйләкәр! Син– алдаткыч, дөнья!

Җәй булып – җәй, ул да искерә!..

Буыннарда соңгы җылы тибә,

Күзләремдә менә – дым да кибә,

Туфрак исе булып көз керә…