Сания Әхмәтҗанова: «Дәвамчылар калырмы?»

Авыр кайгы сулышларга капкан чакта,

«Әни!» диеп яшь аралаш илерәбез.

Аянычта таянычсыз калган көндә

Әткәйләрнең бер сүзенә тилмерәбез.

Догалардан калдырмыйк без әткәйләрне,

Догаларсыз мәхрүм итмик әнкәйләрне...

Күп кирәкми: җитә бары, истә тотсак,

Васыять итеп алар безгә әйткәннәрне.

Олыгайган көнебездә үкенсәк тә,

Нигә диеп, элегрәк аңламадык.

Бүген менә зикер әйтеп куанабыз...

Соңламадык, шәт, иншалла, соңламадык.

«Догалардан калдырмагыз, балалар!» – дип

Сорар көннәр килеп җитәр безгә дә бер.

Азан әйтер, «Йәсин» чыгар дәвам калса,

Иман белән кичкән булыр безнең гомер.