Роберт Миңнуллин: «Махмыр...»

Бар иде гаярь заманнар!

Ул чаклар безгә таныш.

Бөерләрдән чыга иде

Ул чакта безнең тавыш!

Күкрәкләр безнең киң иде,

Башлар югары иде…

Безнең ниятләребез дә

Изге, догалы иде…

Әлләкем булып тоелдык

Үзебезгә үзебез.

Эшләгән эштәй тоелды

Сөйләгән һәр сүзебез…

Матур гына башладык без,

Ләкин бик тиз ташладык:

Кунак җыйдык, мәҗлес кордык,

Эчтек тә без, ашадык…

Җиң сызганып, тирләп-пешеп,

Зур эшләргә керештек:

Сабантуйдан – Сабантуйга,

Аштан ашка йөрештек,

Биедек тә, җырладык та,

Туйладык та уйнадык.

Көн дә бәйрәм һәм көн дә туй

Булыр диеп уйладык…

Менә шулай…

Бәйрәмнәрнең

Чыга хәзер махмыры.

Ничек бетәсе билгеле

Махмырларның ахыры…