Рифат Җамал: «Картлар йорты. Кемдер тәрәзәдә хәбәр көтә газиз баладан...»

Тирә-якта бар да зарланыша,

Бар да сүгә кемне булса да.

Ә мин дәшмим, әмма елмаямын,

Күңелләрем бик нык тулса да.

Кемдер гаеп эзли күршесеннән,

Кем – хатыннан, ата-анадан...

Картлар йорты. Кемдер тәрәзәдә

Хәбәр көтә газиз баладан.

Уйлап кара: кемдә икән гаеп –

Атадамы, әллә балада?!.

Гаеп эзләп гомер уздырмыйкчы –

Кылган куган кебек далада!

Булмыйк әле, әнә, берәү сыман:

Әй, үпкәләп ташка юлдагы,

Тибә ярсып, аннан гаеп табып...

Әрнеп үрсәләнә ул тагы...

Бу тормышның төрле чагы була:

Эссе була кайчак, суык та.

Өскә ишеләдер кайгы-сагыш –

Җибәреп шул булмый куып та!

Кем гаепле?! Кемгә үпкәләргә –

Тарихкамы, илгә, халыкка...

Эзләп кара! Бәлки, табалырсың...

Бик күп кырлы була хаклык та.

Минем уңышсызлык – минем гаеп,

Минекедер минем ялгыш та...

Шушы җирдә биргән тормыш өчен

Рәхмәтлемен насыйп язмышка!