Факил Сафин: «Керфегемнән төшкән якты»

I

Күзләремне йомдым.

Кояш нуры

Керфек арасында оя тапты.

Рәхәтләнеп көнгә, гәүдәм буйлап

Кызышкан каным йөгерә.

Керфек арасында уйнаклыйлар нурлар.

Йөрәк чаба, җаным тынмый,

Бер моң көйли.

Яңа җыр ул!..

Күзләремне йомдым.

II

Керфегемне көн каерып ача.

Яктылыкны түгәм көнгә.

Тансык хисләр көлешәләр,

Үзем генә белгән көй тарала илләр буйлап.

Тән кызыша.

Җир теп-тере,

Яшел болын чалкан ята Күк астында.

Чөелеп уйный инеш өстендә

Сынык нурлар.

Куырыла ак әремнәр.

Керфегемне көн каерып ача.

III

Таралышкан кояш нурын җыям

Кабат керфек арасына.

Тамырларга үтсен якты.

Моң күлендә йөзсен,

Кадерсезгә әйләнмәсен ак җырларым.

Офык ташы баскан төн аягүрә басмак була:

Кыймшана да тына.

Хәле җитми,

Тартыша ул соңгы көчен җыеп.

Нурдан чатыр корып каршылыймын

Сүрән чаткыларын төннең.

Таралышкан кояш нурын җыям.

Мин йокыдан качтым!