Әлфия Ситдыйкова: «Аермасын язмыш»

Үзгәрмә син, үзең булып калчы.
Яшәгәндә кал син үзең булып.
Син бит – Шагыйрь, түгел мескен ялчы,
Яшнәдең лә мең кат, тик бер туып.
Син матурлык алиһәсе булдың.
Күпләр өчен өлге, асыл үрнәк.
«Илем!» – диеп, игелекләр кылдың,
Типте синдә ару белмәс йөрәк.
Синең кулда – сынмас алтын каләм,
Язганнарың укый сөйгән халкың.
Сүзләреңдә ут-ялкынлы сәлам,
Хакладың син туган җирнең хакын.
Китәр вакытың җиткәндә дә җирдән,
Аермасын язмыш туган илдән!